Η εργασία αυτή αναφέρεται στο κείμενο "Κωνσταντής" που βρίσκεται στην διεύθυνση: Πατήστε εδώ
Η επόμενη μέρα, η μέρα της Ανάστασης ήταν διαφορετική και για τους δύο ήρωες. Είχε ξημερώσει και η κυρία Δέσποινα είχε βάλει από νωρίς το φαγητό στον φούρνο και ετοίμαζε και άλλες νοστιμιές. Ήταν χαρούμενη και ευτυχισμένη, γιατί αυτό το μικρό αγόρι ήρθε να γεμίσει την άδεια της ζωή. Ζούσε μόνη της, μέσα στην μοναξιά και η μοναδική της επικοινωνία ήταν να κοιτάζει τους περαστικούς από το παράθυρο. Ένιωθε ευλογημένη που ο Κωνσταντής μπήκε στην ζωή της και ήταν διατεθειμένη να τον βοηθήσει. Πήγε στο σαλόνι για να δει τον Κωνσταντή της και τον βρήκε να κοιμάται ήσυχα και γαλήνια. Πλησίασε και τον σκέπασε με τρυφερότητα. Ο Κωνσταντής την κατάλαβε και άνοιξε δειλά- δειλά τα μάτια του ρωτώντας την αν έβλεπε όνειρο ή αν ζούσε πραγματικά αυτές τις όμορφες στιγμές. Η κυρία Δέσποινα του χαμογέλασε και του απάντησε πως τις ζει αληθινά, γιατί έτσι πρέπει να ζουν όλα τα παιδία του κόσμου με τροφή, αγάπη και στέγη. <<Αρκετά ταλαιπωρήθηκες , συμπληρώνει στην ζωή σου και βίωσες το σκληρό πρόσωπο της ζωής. Τώρα αν το θέλεις και συ μπορείς να μείνεις για πάντα μαζί μου >>.Ο Κωνσταντής τρελάθηκε από την χαρά του, διότι δεν μπορούσε να πιστέψει, ότι τον κακό εφιάλτη που ζούσε με την πείνα, την φτώχεια, την εκμετάλλευση και τα παγωμένα παγκάκια, αυτή η καλή κυρία ήρθε να του τα αντικαταστήσει, με ένα ευχάριστο όνειρο, γεμάτο με αγάπη, ανθρώπινη ζεστασιά, φροντίδα, τρυφερότητα, στοργή. Τώρα πια θα έχει σπίτι για να μένει, φαγητό και θα βρίσκεται μακριά από το κρύο και τους δρόμους με τα σκληρά και αδιάφορα πρόσωπα των περαστικών. Η ημέρα της Ανάστασης λοιπόν έφερε το αναστάσιμο φως στη ζωή του Κωνσταντή και από εκείνη τη μέρα έζησαν και οι δύο ευτυχισμένοι. Ο Ζωντανής δεν ξεχνάει ποτέ όλα αυτά που απλόχερα του πρόσφερε η κυρία Δέσποινα και της τα ανταποδίδει με την αγάπη του.
Πυροβολάκης Εμμανουήλ
